Ana vatanımız cennetti.
Rabbimiz cennette emeğimiz olsun istedi.
Ve cennete göre daha aşağı olan ve isminde de o anlamı taşıyan dünyaya indirdi.
Ve imtihan başladı…
Dünya cennetin benzer ama eksik olarak numunelerini bize sunan noksanlıklarla doldurulmuştu.
O eksiklikleri nasıl tamamlayacağımız Nebiler ve kitaplarla anlatıldı hepimize.
Bir misalle açıklayalım bu hususu:
“Sizi mutlaka korkuyla, açlıkla, (sahip olduğunuz) mallarınızın bir kısmını eksiltmekle (ya da telef etmekle), can kaybına uğratmakla (veya sakatlığa maruz bırakmakla), mahsulünüzü afete uğratmakla (kıtlıkla) imtihan edeceğiz. Sabredenleri müjdele!” (Bakara, 2/155)
Bir Özbek atasözü der ki:
“Elli yaşına ulaşıp ta yataktan kalktığında bir yerin ağrımıyorsa insan değilsin.”
Allah Teâlâ atasözünde anlatılan gerçeğe şu ayetle işaret eder:
“Biz kime uzun ömür verirsek, onu yaratılış itibariyle tersine çeviririz (yaşlandıkça güç ve yeteneklerini azaltır, noksanlarını çoğaltırız). Hala akıllarını kullan (arak bütün bu anlatılanlardan ders al) mayacaklar mı?” Yasin, 36/68.
İnsan ve yaşadığı dünyanın bu noksanlıklarla dolu yapısından dolayı “mükemmel” lik söz konusu değildir.
Bu noktadan “mükemmeliyetçilik” psikiyatri biliminde “obsesyon/takıntı” olarak hastalıklar arasında kabul edilmiştir.
Eskiler bu hakikati şöyle dillendirir:
Bazen hasen (güzel) ahsenden (daha güzel) daha ahsendir. (daha güzeldir)
Öyleyse dünyayı pay ahreti/cenneti payda kabul edelim ve imtihanın çok bilinmeyenli denklemini çözelim.
Ahiretin/Cennetin hesaba katılmadığı hiçbir denklemin çözülemeyeceğini bilelim.
Asıl hayatın ahret hayatı olduğunu, dünya hayatının çok kısıtlı, noksanlıklarla dolu, kısa bir demo dan ibaret olduğunu unutmayalım olur mu?