Şeytan kâinatta işleyen düzenin bilinen ilk başkaldırıcısıdır.
Bu yüzden kendi grubunun sayısının artmasını ister.
Bu sebeple bir mizan üzere işleyen kâinatın kurallarının ifsadını arzular.
İnsanlar ve cinleri yeryüzünde fesat çıkarmaya teşvik eder.
İnsan ve cinlerin şeytanın hilelerine kanma gibi bir zaafları da vardır.
Akıl ve kalp el ele sıkı bir işbirliği halinde olmadıklarında şeytan golü atar.
En çok sevdiği ortam ise akıl ve kalbin birbirinden bağımsız ve habersiz hareket etmesidir.
İblisin ilk fesadı aklı ve kalbi birbirine düşman etmektir.
İnsan denen âlemde en büyük ifsat akıl ve kalbin uyumsuzluğudur.
Akıl ve kalp insan için bir kuşun kanatları gibidir ve her daim ilk kanadı akıl vurmalıdır.
Kalp aklın ilk kanat çırpınışını desteklemeli, güçlendirmeli, dengelemeli, yön vermelidir.
İkisinin uyumu şeytanın iflası demektir.
İfsad:
Eşyayı yaratılış maksadı dışına taşımaya çalışmak.
Akıl:
Önce görünen eşyayı, sonra da ona kıyasla görünmeyenleri fark etmemizi ve anlamamızı sağlayan ekibin lideri.
Kalp:
İnsana hissetmesini ve hissettirmesini sağlayan ekibin başkanı.
Islah:
İnsan ve eşyayı yaratılış ayarları üzerinde tutma gayret ve çabası.
Musalaha:
Yaratılış ayarları ve temizliğinden ayrılan ve uzaklaşan her şeyi aslına icra etmek.
Müminler akıl ve kalplerini kullandıkları ve ıslah ve musalahaya önem verdikleri sürece şeytan aralarına asla giremez.