Kılıçdaroğlu yeniden partinin başına geçer mi? CHP bölünür mü? İmamoğlu’nun siyasi hayatı biter mi? Tabi bu soruların cevabını hepimiz merak ediyoruz.  Bu kaosta en çok sıkışan Özgür Özel oldu. Partide disiplin yok, seçmende güven yok, parti tabanında umut yok, çevresinde akıl danışacağı akil birileri yok. Kafası çok karışık. Güvenlik kameralarının bantlanması olayında önce “çorba dökülür!” bahanesi ardından “görmelerini istemedik” demesi. Rüşvet videolarını görünce “başımdan aşağı kaynar su döküldü” arkasından “kumpas” diyor. Çok nadiren girdiği dış politikada önce Hamas’a terör örgütü diyor ardından öyle demedim diyor. Az zamanda Özgür bey, Kemal beyi kıskandıracak çark performansına imza atıyor. Ağırlık yok, fikir yok, strateji yok. Özgür Özel’de üslupta yok. Cumhurbaşkanına “ulan”, Savcıya “sert kayaya çarptın oğlum” gibi kahvehanede arkadaşlar arasında yapılan muhabbeti tutup ekranlarda söyleyecek kadar hafifleşiyor. “Gelen gideni aratır” derken bu kadar aratacağını sanırım CHP’liler bile beklemiyordu. Tüm bu eleştirim inanın bu ülkenin çok daha kaliteli bir muhalefet anlayışına sahip olmasını istememden kaynaklanıyor. İnsanlar oy tercihlerini başka bir partiye tepki olsun diye şekillendirmemeli. Daha güvenerek, daha inanarak verebilmeli oylarını.  Partiler projelerle yarışmalı. Ülkenin menfaatinde, geleceğinde birleşebilen bir anlayış görmek istiyoruz. Sadece muhaliflik  olsun diye bu ülkede siha yapılmasına karşı çıkılmamalı. Mavi vatan söylemine alay edilmemeli. Ne işimiz var Libya’da, Suriye’de, Irak’ta denmemeli. Ne dediğini bilen, ağırlığı olan, partisinde yolsuzluklara bulaşmış olanları siyaset sahnesinden kopartıp atan bir anlayışa, genel başkanlara ihtiyacımız var. Yoksa yeteri kadar parti tabelası, yeteri kadar çapsızımız var ülkemizde. Eyvallah…