Seçim geçti ama muhalefette deprem devam ediyor. Bir tarafta yenilikçiler bir tarafta Kemalciler. Kemal Kılıçdaroğlu tabi ki kendi atadığı delegelere güveniyor ancak yenilikçi kanatta hiç yabana atılacak gibi değil. Hem medyanın, hem CHP’li gazetecilerin, hem de sanatçıların desteğini almış durumda. Türkiye’de diktatör, tek adam söylemini dilinden düşürmeyenler yıllarca girdiği her seçimi kaybetmiş Kılıçdaroğlu’na destek vermelerini de tabi buluyorum. Statükoyu içselleştirmiş, “biz istemezsek olmaz ” kafaların, dededen, babadan kalmış miras koltuklarda oturanların yenilik çağrılarına karşı durmalarını anlıyorum. Diğer tarafta ise sadece yenilik sözleri sadece söylemden ibaret. İktidar sorumluluğu olmadan en rahat makamlara talip oluyorlar. İmamoğlu bu koltuğu çok istiyor. Seçim öncesi koltuğu kapmanın derdinde. Dediğim gibi CHP genel başkanı olmak bu dünyada ki en güzel iş. Laf üret yeter. Sorumluluk yok, yük yok, hesap yok… İmamoğlu gerçekten başarılı bir başkan olduğunu düşünse ve yine seçileceğinden emin olsa o makamda kalır ve en prestijli makamlardan biri olan İstanbul emirliğini kimseye vermez. Lakin ne böyle bir dert var ne böyle bir istek var. Kazanamama gibi de bir durum var ortada. İşte Türkiye’de ki ana muhalefetin durumu bu. Bu durum her ne kadar Tayyip Erdoğan ve Ak Parti için iyi gibi görünse de Türkiye siyaseti için çok acı bir durum. Vizyonsuz, çapsız, istikrarsız bir muhalefet var ortada. Seçmenleri bile bu durumu kabullenmiş durumda. CHP’li gazeteciler bile vazgeçtiler. Uğur Dündar’ın twetter mesajı bunun açık göstergesi. Erdoğan’ın muhalefeti hallaç pamuğuna çevirmesine şapka çıkarttı. Bu savaşı kim kazanır bilinmez ama yakın gelecekte CHP’de bir yenilik beklemiyoruz. İsimler değişse bile en azından zihniyet aynı kalacak. Eyvallah…