Hep dilimizde olanı bir türlü hayatımızda uygulayamıyoruz. Hep sağlık derken sigaradan vazgeçemediğimiz gibi. Önce eğitim derken hiç kitap okumamak gibi. Hepimiz bir gün öleceğiz derken ölmeyecek gibi yaşadığımız gibi. Aslında tüm doğruları biliyoruz, yolun nereye gideceğini, yanlışın nasıl olacağını. Ancak ne doğru yola giriyor, nede yanlışa giden yoldan vazgeçiyoruz. İdeolojimiz hangi partiyi gösteriyorsa ondan vazgeçmiyoruz. Yanlış yapsa da, yoldan çıksa da yine de vazgeçmiyoruz. Değişim istiyoruz hepimiz. Ancak kendimizin değişmesine izin vermiyoruz. Anlamak istiyoruz ancak anlamak için dinlemiyor, bakmıyoruz.  Çocuklarımıza yalanın kötülüğünden, içki ve kumarın zararlarından bahsedip yine çocuğumuza yalan söyletip yanında okey oynuyoruz.  Trafik kültüründen bahsedip olmayacak yerlere park ediyoruz. Gerekçemiz sadece 5 dakika duracaktım oluyor. Halimizi hatırımızı soranlara hep “çok şükür” desek te şükür nedir, nasıl eda edilir haberimiz bile yok. Sürekli patronlarımıza kul hakkını hatırlatıyoruz ama işimizi hakkıyla yapmıyoruz. Ev sahibimize vicdan diyor ancak kira gelince beklesin deyiveriyoruz. Göçüp gideceğiz, ne götüreceğiz bu Dünyadan diyor ama hırs yapıyor, dünyalık malları biriktirmekte yarış yapıyoruz. Bazı köşe yazılarında meşhurdur. Ne zaman adam oluruz? Sorusuna bir cevap verilir. O Halde bende buraya Ne zaman düzeliriz? Sorusunu bırakayım. Sanırım dilimizden dökülenleri yapmaya başladığımızda. Eyvallah…